Jarek jest nie tylko głównym bohaterem serialu, ale także odgrywa aktywną rolę w fabule, wykorzystując media społecznościowe, by wziąć sprawy w swoje ręce. Regularnie publikuje na YouTube filmy, w których w otwarty i szczery sposób omawia szeroką gamę towarów konsumpcyjnych.

Jarek z „Chłopaki do wzięcia” prowadzi wideoblog, na którym opowiada o swoich zainteresowaniach i hobby, filmuje różne próby w kuchni, prezentuje różne kolekcje. Oprócz tego często prezentuje niedawno kupione meble i materiały do ​​naprawy domu.

Przez lata mężczyzna włożył wiele czasu i wysiłku w poszukiwanie miłości, aw pewnym momencie nawet zwrócił się o pomoc do biura małżeńskiego.

Spędził lata na polowaniu na kogoś takiego jak Gosia, zanim ją poznał. Na zakończenie roku 2021 główny bohater „Chopaków” zadaje pytanie.

Jestem szczęśliwy, że poznałem taką żonę – mówił Jaruś. Teraz jesteśmy we dwoje i sobie razem żyjemy i pomagamy, trochę jeździmy sobie na zakupy, na jakieś tam fajne. Kolczyki daję dla mojej żony, jakieś tam fajne, profesjonalne. Teraz jestem szczęśliwy, bo poznałem taką fajną żonę i teraz zawsze jak przychodzę, to żona jest zadowolona i widzi mnie. Nawzajem zawsze sobie siadamy, rozmawiamy – opowiadał. 

Zniknięcie obrączki Jarka szybko stało się źródłem niepokoju wśród internautów. Według plotek, które krążyły w Internecie, były chłopak zakończył związek z żoną.

Jarek regularnie aktualizuje swój kanał na YouTube o nowe filmy. Tym razem położył kres plotkom o rozstaniu, demaskując obrączkę ślubną podczas omawiania składanych modeli.

Większość lat formacyjnych, a także karierę akademicką spędził na Mokotowie, który był jego główną rezydencją. W programie rozwoju młodzieży Legii uczestniczył łącznie przez dwa lata, w tym czasie awansował do kadry juniorów klubu. Przypisywał swoją poszarpaną sylwetkę latom podnoszenia ciężarów, treningu sztuk walki, pływania i kulturystyki, które włożył (był postrzegany jako bardzo obiecujący wojownik).

W 1965 r. otrzymał dyplom po ukończeniu szkolenia aktorskiego w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie.

Ze względu na trudności, jakie miał na początku swojej kariery, często był degradowany do roli drugoplanowej, a nawet małych części. W 1972 roku reżyser Jerzy Passendorfer powierzył rolę tytułowego bohatera serialu telewizyjnego „Janosik” 30-letniemu wówczas aktorowi Markowi Perepeczce. W wyniku obejrzenia tego serialu wiele pokoleń Polaków zaczęło uważać aktora za skarb narodowy.

kariera

Marek zadebiutował na scenie rolą Gęzy w Garści piasku Jerzego Przedzieckiego, wystawianej na deskach Teatru Capital Classic, gdzie współpracował z Czesławem Woką w latach 1965-1970. Następnie od 1970 do 1972 , był performerem w Teatrze Komedia w Warszawie.

Na początku lat 60. gościł w programie Studio Poezji TVP, którego gospodarzem był Andrzej Konic. Po debiucie w dramacie Andrzeja Wajdy Popioa (1970) zagrał rolę żołnierza w krótkometrażowym filmie Konrada Nackiego Ciemnogród (1964), wyreżyserowanym (1965). Obok Daniela Olbrychskiego i Andrzeja Apickiego zagrał porucznika Marka Kolskiego w dramacie wojennym Janusza Morgensterna z 1965 r. Potem nadejdzie cisza. Jego przełomową rolę w roli Aldka Piwko w Echach zachodnich Aleksandra Cibora-Slicka Rylskiego przypisuje się przede wszystkim wywalczeniu mu rozgłosu (1968). W ekranizacji powieści Henryka Sienkiewicza Pan Woodyjowski Adams Nowowiejski wcielił się w rolę polskiego reżysera Jerzego Hoffmana (1969). Janosik to polski serial telewizyjny wyemitowany po raz pierwszy w 1973 roku w reżyserii Jerzego Passendorfera. Ze względu na swoje ograniczenia fizyczne po raz pierwszy został umieszczony w serii jako Harnas, przywódca złodziei; niemniej jako Janosik podbił serca widzów.

Marek Perepeczko musiał poświęcić sporo czasu na portretowanie roli Janosika. Wyraził swój gniew z powodu bycia typowym, twierdząc, że filmowcy widzieli w nim jedynie „bezprawnego złodzieja”, w wyniku czego nie otrzymał żadnych innych ofert. Kiedy na początku lat 80. aktor przeniósł się do Australii, by być z żoną Agnieszką Fitkau-Perepeczko, Agnieszka już od jakiegoś czasu mieszkała w Australii.

Około czterech i pół roku swojego życia spędził w Australii. Następnie udał się z powrotem do Polski. Sam. Szybko zaczął odczuwać brak satysfakcji i poczucie izolacji w swoim życiu. Jedynym wyjściem było… coś do jedzenia. Złe odżywianie, stres i brak ruchu, które znosił Perepeczko, spowodowały pogorszenie jego zdrowia. Po kilku latach rozłąki Agnieszka Fitkau-Perepeczko i Marek Perepeczko ponownie połączyli się w Polsce, gdzie Marek przybrał 40 funtów. Agnieszka była zszokowana, widząc, jak bardzo się zmienił.

filmografia

⦁ Potem nastąpi cisza (1965)
⦁ Zejście do piekła (1966)
⦁ Wilcze echa (1968)
⦁ Polowanie na muchy (1969)
⦁ Gniewko, syn rybaka (serial telewizyjny, 1968-1970)
⦁ Pan Wołodyjowski (1969)
⦁ Góry o zmierzchu (1970)
⦁ Kolumbowie (serial telewizyjny, 1970)
⦁ Motodrama (1971)
⦁ Piłat i inni (1972)
⦁ Janosik (serial telewizyjny, 1973)
⦁ Awans (1974)
⦁ Obrazki z życia (1975)
⦁ Śmierć autostopowiczek (1979)
⦁ 13 posterunek (serial telewizyjny, 1997–1998)
⦁ Sara (1997)
⦁ Pan Tadeusz (1999)
⦁ Dublerzy (2006)

Śmierć

Andrzej Perepeczko zmarł w 2005 roku na zawał. Aktor został pochowany na Cmentarzu Powskim w Warszawie.

żona

Narracja Agnieszki Fitkau i Marka Perepeczki przywołuje odwieczne legendy o niesamowitej miłości. Przypadkowo wpadli na siebie i od razu nawiązali rozmowę. Ale los postanowił ich rozdzielić i chociaż zajęło to trochę czasu, w końcu znaleźli drogę powrotną do siebie. Niespodziewana śmierć piosenkarki zakończyła ich 40-letni romans.

W 1996 roku Marek Perepeczko i Agnieszka Fitkau zawiązali węzeł i zostali mężem i żoną. Zawsze byli dla siebie, mimo że byli zarówno ciekawi, jak i impulsywni. Wspierali się nawzajem i stanowili dla siebie dobre uzupełnienie.

Agnieszka Fitkau-Perepeczko to polska aktorka, pisarka i była modelka urodzona 6 maja 1942 roku w Warszawie.

Za umiejętności aktorskie kształciła się w znakomitej PWST w Warszawie.

Karierę zaczynała jako aktorka w Teatrze Dramatycznym i Rozmaitoci, a na przełomie lat 70. i 80. przeszła do Teatru Komedia. W 1981 roku przeprowadziła się do Australii i po wcześniejszej pracy w Polsce była modelką pokazu Mody Polskiej. Widziano ją także w wielu filmach i programach telewizyjnych, które są produkowane w Australii (“Dead to the world”).
Jest wyłącznym właścicielem i głównym fotografem polskiej firmy fotograficznej, która zajmuje się również planowaniem imprez i usługami cateringowymi.

Jej prace obejmują autobiografię Babi Lato czyli Jak być szczęśliwym do końca życia, a także książki kucharskie i podróżnicze zatytułowane odpowiednio Kulinarne fascynacje gwiazd i Fascynujące podróże gwiazd. Od 1998 roku jest redaktorem naczelnym publikacji „Magiczna Quchnia”.

Wyszło na jaw, że Agnieszka i Marek byli zainteresowani posiadaniem dzieci i poczynili do tego przygotowania. Artyści zadali sobie nawet trud wybrania odpowiednich imion dla niemowląt. Jednak nie zaczęli rozważać bycia rodzicami, dopóki nie było już za późno.

Agnieszka Perepeczko publicznie wyznała dokładnie rok po śmierci Marka Perepeczki, że jej zmarły małżonek był największą miłością jej życia.
“Prowadziliśmy bogate życie towarzyskie. Dziecko odkładaliśmy na później, choć je planowaliśmy. Mieliśmy już nawet wybrane imiona, lecz wszystko to pozostawało w sferze wyobraźni. A potem zrobiło się za późno”-AGNIESZKA FITKAU-PEREPECZKO.

Kinice to jego miejsce urodzenia, a także jego miejsce pochodzenia. Paweł Zmarzlik, jego starszy brat, pracuje obecnie jako mechanik Bartosza i ma w przeszłości doświadczenie jako żużlowiec. Ten typ samolotu jest częściej określany jako F-16.

Kariera sportowa

Od początku swojej kariery zawodowej w 2010 roku Bartosz Zmarzlik występuje w Stali Gorzów Wielkopolski. Młody gorzowianin zadebiutował w szwedzkim sezonie 2010 w klubowych mistrzostwach Gnistorny Malmo. Następnie grał dla Gnistorny Malmo w sezonach Allsvenskan 2011 i 2012, podczas których przyczynił się do zajęcia drugiego miejsca przez zespół w każdym z tych sezonów.

W ligowej akcji 25 kwietnia 2011 zwycięstwo nad Unią Leszno zaowocowało zdobyciem czterech punktów. Zmarzlik, który miał wówczas zaledwie 16 lat, prowadził w ekstraklasie z wynikiem 51 punktów w sezonie zasadniczym tego roku. Zgodnie z naszą najlepszą wiedzą, żaden inny polski żużlowiec nigdy przed ukończeniem 16 roku życia nie zgromadził tylu punktów, co on.

Jego pierwszym wyścigiem w serii Grand Prix było Grand Prix Polski, które odbyło się 23 czerwca 2012 roku w Gorzowie Wielkopolskim. Zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej i zdobył 13 punktów za swoje wysiłki. Stali się najmłodszym zwycięzcą w historii serii, zdobywając miejsce na liście zwycięzców wszech czasów.

W 2014 roku zadebiutował w Elite League z Birmingham Brummies. W jedynym meczu, w którym brał udział, w którym rozpoczął wszystkie cztery kwarty, zakończył z czterema punktami.

Podczas rywalizacji dla Stali Gorzów w 2016 roku został uznany najlepszym zawodnikiem ligi w klasyfikacji generalnej i zdobył drugi w swojej karierze złoty medal w konkursie DMP. Według wyników 82. dorocznego Plebiscytu zajmuje 9. miejsce na liście 10 najlepszych sportowców Polski.

Na Igrzyskach Światowych w 2017 roku rywalizował u boku Macieja Janowskiego i Patryka Dudka, a ich trójka zdobyła złoty medal.

Sezon Grand Prix 2018 dla Zmarzlika nie rozpoczął się dobrze (po 4 z 10 rund był w połowie tabeli), ale dobrze zamknął sezon i zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej.

Grand Prix 2019 zakończył trzema zwycięstwami (Krško, Wrocław i Vojens) i pięcioma miejscami na podium, pokonując Leona Madsena w zaciętej walce o tytuł indywidualnego mistrza świata na żużlu. Po raz pierwszy w swojej karierze ukończył Grand Prix z trzema zwycięstwami.

Został wybrany Najlepszym Sportowcem 2019 roku po wygraniu 85. Plebiscytu Przeglądu Sportowego i Telewizji Polsat, który odbył się w styczniu 2020 roku. W 2020 roku z powodzeniem obronił również tytuł mistrza świata w żużlu indywidualnym. Wygrał cztery z ośmiu wyścigów, które odbyły się w Toruniu, a tytuł zdobył zwycięstwem w ostatnim wyścigu, który odbył się w Toruniu.

12 września 2021 roku zdobył punkt dla Stali Gorzów Wielkopolski, który liczył się do jego 2000 punktów w karierze. W kulminacyjnym momencie sezonu 2021 startował zarówno w indywidualnych, jak i drużynowych mistrzostwach świata, zdobywając w obu srebro.

Pierwszy wyścig roku odbył się 25 marca 2022 roku, a wygrał go kierowca startujący w polskich ligach żużlowych. Wynik Ace Criterion tego kierowcy to bezbłędne 15 punktów. We wrześniu 2022 roku Bartosz Zmarzlik z powodzeniem obronił tytuł Indywidualnego Mistrza Polski, dzięki czemu w ciągu tych zawodów zdobył łącznie pięć medali. Musiał poczekać kolejne 20 lat, aż przeszedł do historii, będąc pierwszym graczem, który skutecznie obronił swój tytuł i wygrywał ten satysfakcjonujący rok po roku.

Ustalono, że Bartosz Zmarzlik odejdzie ze stanowiska kapitana Moich Bermudów Stali Gorzów z końcem sezonu 2022. Raport, który kilka dni temu opublikował WP SportoweFakty, został zweryfikowany przez te informacje. Dwukrotny mistrz świata z PGE Ekstriga, mimo że nie został jeszcze upubliczniony, dołączy do Motor Lublin jako pracownik.

To działacze Stali początkowo potwierdzili zerwanie ze Zmarzlikiem. Niedługo potem zawodnik wydał oświadczenie w mediach społecznościowych. W tym poście wyjaśnił swoją decyzję i tok rozumowania.

“Do 31 października 2022 roku mam ważny kontrakt w Stali Gorzów i mogę Was zapewnić, że wypełnię go do końca z największą starannością i profesjonalizmem. Na dziś pewne jest jednak to, że w sezonie 2023 nie będę zawodnikiem gorzowskiej Stali. Decyzja została podjęta po głębokich przemyśleniach i na pewno nie jest pochopna. Nie odchodzę dla pieniędzy. One nigdy nie były najważniejsze w moim życiu. Po tylu wspaniałych latach, w których z dumą nosiłem i noszę nadal żółto-niebieskie barwy, poczułem, że doszedłem do ściany i aby móc iść dalej, osiągać jeszcze więcej, coś muszę zmienić. Kilka osób w komentarzach podawało argument, że na pewno powiem, że muszę się rozwijać i nikogo to nie przekona. Mam nadzieję, że będzie inaczej. Każdy człowiek potrzebuje co jakiś czas kolejnych bodźców, aby iść dalej. Stojąc w miejscu, cofamy się, a ja nie chcę się cofać. Chcę spróbować czegoś innego, chcę mieć poczucie, że zrobiłem w życiu wystarczająco dużo, by nie zawieść samego siebie. Za chwilę play-off w PGE Ekstralidze i mam głęboką nadzieję, że razem powalczymy o medale. Mocno liczę na to, że po tym, co właśnie przeczytaliście chociaż trochę zrozumiecie moją decyzję. W tym miejscu obiecuję, że zarówno ja, jak i cała drużyna zrobimy wszystko, aby pojechać jeszcze w tym sezonie 7 meczów. Nic się nie zmienia, zawsze daję z siebie 100 proc. i nie inaczej będzie w najważniejszych spotkaniach” – napisał żużlowiec.

Rodzina

Sandra Grochowska i Bartosz Zmarzlik są w tym momencie małżeństwem od dłuższego czasu. Propozycja miała miejsce w styczniu 2019 roku i została złożona kobiecie przez motocyklistę. W czasie imprezy obaj byli w Dubaju na wakacjach.

Sandra urodziła się i wychowała w Gorzowie Wielkopolskim, a od 2018 roku jest wyłączną właścicielką i dyrektorem generalnym własnej, dobrze prosperującej firmy. „Ambasada Kobiecości” to salon, który zbiera entuzjastyczne recenzje na kilku platformach z recenzjami online. Salon zajmuje się wszystkimi aspektami wyglądu, które mają związek z paznokciami, rzęsami, brwiami i palcami.

Dom, który posiada para jest absolutnie oszałamiający i znajduje się w okolicy Kinice. Wieś ta znajduje się w województwie zachodniopomorskim i położona jest około 30 kilometrów od Gorzowa Wielkopolskiego. W tym mieście dorastał Bartosz Zmarzlik. Zbudował świetne relacje z rodziną, zwłaszcza z rodzicami i bratem, którzy z pewnością oferują mu wsparcie na co dzień. Te interakcje zapewniają mu codzienną zachętę. Twierdzi, że jest to dla niego najbardziej idealna lokalizacja na świecie, ponieważ jest spokojna, a jednocześnie blisko wszystkich akcji.

W 2021 roku urodził się syn pary, Antoni.

Bartoszowi Zmarzlikowi przypisuje się stworzenie pierwszego posta na Instagramie z rodzicem i ich dzieckiem. Innymi słowy, 25-latek przekazywał swoje prawdziwe emocje. Dodatkowo ujawnił imię swojego syna. – Cześć jestem Antek! – czytamy. Żużlowiec podziękował także swojej ukochanej Sandrze Grochowskiej. – Byłaś bardzo dzielna, dziękuję – napisał. Przy okazji Bartosz Zmarzlik podzielił się swoimi odczuciami. – Myślę, że po tym, co dziś zobaczyłem, wszystkie MAMY jesteście dla mnie mistrzyniami świata!!! Dziś po raz trzeci poczułem coś wyjątkowego – napisał żużlowiec. Na koniec zebrało mu się na podziękowania. – Dziękuję całej załodze, która była dziś przy nas #zmarzlikfamily – napisał. Pod zdjęciem od razu pojawiło się mnóstwo gratulacji.

Instagram

@ zmarzlik95, to Instagramowy uchwyt Bartosza Zmarzlika.

Rodzina

Był najstarszym z pięciorga dzieci Mario José Bergoglio (1908-1959), biegłego księgowego i Reginy Marii Svori (1911-1981). Mario Bergoglio urodził się we włoskim mieście Portacomaro, ale ostatecznie zamieszkał w Stanach Zjednoczonych. Buenos Aires było miejscem urodzenia Reginy Svori, udomowionej w północnych Włoszech i gospodyni domowej.

Edukacja

Kiedy miał zaledwie sześć lat, zapisał się do salezjańskiej szkoły Wilfrid Barón de Los Santos Angeles w Ramos Meja i tam rozpoczął formalną edukację. Jego wykształcenie techniczne zapewniła mu firma Hipólito Yrigoyen o nazwie Escuela Técnica Industrial, która została założona ku pamięci pierwszego demokratycznie wybranego prezydenta Argentyny. Po ukończeniu edukacji otrzymał certyfikat potwierdzający jego umiejętności jako technik chemik.

W wieku 21 lat zapisał się do seminarium duchownego znajdującego się w Villa Devoto na przedmieściach Buenos Aires. 11 marca 1958 wstąpił do zakonu jezuitów i zakończył naukę w instytucjach monastycznych w następujących miejscach: nowicjat jezuitów w Chile, Colegio Máximo San José w San Miguel na przedmieściach Buenos Aires oraz Colegio de la Inmaculada Concepción w Santa Fe, gdzie uzyskał odpowiednio licencjat i magisterium z literatury i psychologii. Wstąpił do zakonu jezuitów 11 marca 1958 r.

W latach 1967-1970 był studentem wydziału teologicznego w Colegio Máximo San José w San Miguel.

Kariera

Jego święcenia kapłańskie odbyły się 13 grudnia 1969 r., a tytuł biskupa pomocniczego Buenos Aires otrzymał w 1992 r. Po dodatkowym okresie pięciu lat został wyniesiony na stanowisko arcybiskupa miejscowej diecezji .

3 czerwca 1997 r. został wyniesiony na stanowisko arcybiskupa koadiutora, które piastował do śmierci kardynała Quarracino 28 lutego 1998 r. Przed mianowaniem tego człowieka własnym Ordynariuszem 30 listopada 1998 r. Zbór obrzędowy w Argentynie nie miał własnego przywódcy. Pełnił funkcję przewodniczącego Konferencji Episkopatu Argentyny przez sześć kolejnych lat, począwszy od 2005 roku, a skończywszy na 2011 roku.

W 2001 roku Jorge Maria Bergoglio został awansowany do stopnia kardynała przez Jana Pawła II, ówczesnego papieża. Kardynał Joseph Ratzinger z Niemiec, który jest obecnie papieżem Benedyktem XVI, wygrał wybory na następcę papieża Jana Pawła II w 2005 roku, mimo że Argentyńczyk był uważany za faworyta następcy polskiego papieża.

Jorge Mario Bergoglio został wybrany na nowego papieża 13 marca 2013 r., drugiego dnia konklawe. Otrzymał pięć głosów kardynałów. Biały dym, który powinien być zawiadomieniem o tej decyzji, pojawił się w powietrzu dokładnie o 19:06 czasu rzymskiego. Nowy papież postanowił przyjąć imię Franciszek na cześć św. Franciszka z Asyżu, który jest patronem potrzebujących i pokrzywdzonych. W ten sposób zakomunikował hierarchom Kościoła, że ​​nadszedł czas, aby się ożywili i zrezygnowali z bezsensownych dóbr materialnych, aby skupić się na problemach, z którymi borykają się mniej szczęśliwi.

Oddając szacunek panowaniu Jej Królewskiej Mości Elżbiety II

Papież Franciszek wysłał telegram kondolencyjny do jej syna, nowo koronowanego króla Wielkiej Brytanii Karola III, w którym wspominał zmarłą królową Elżbietę II i wyrażał żal z powodu jej śmierci. Odniósł się do jej życia jako „przykładu poświęcenia się obowiązkom” i „niestrudzonej służby dla dobra”, które, jak twierdził, stanowiła przykładem przez całe życie.

choroba

W celu złagodzenia objawów uchyłkowatości okrężnicy papież Franciszek przeszedł operację w placówce Gemelli w dniu 4 lipca 2021 r. i podczas zabiegu usunięto mu część jelita grubego.

W grudniu papież Franciszek skończy 85 lat.Coraz częściej mówi się o możliwości jego ustąpienia ze stanowiska władcy i jeśli nie ze względu na podeszły wiek, to najprawdopodobniej ze względu na pogarszający się stan zdrowia. Większość jego publicznych wystąpień w ostatnich tygodniach polegała na tym, że był przykuty do wózka inwalidzkiego; niemniej jednak jego stan zdrowia od kilku miesięcy budzi niepokój. Tak było np. podczas ceremonii, która odbyła się w poprzednią niedzielę na Placu św. Piotra, kiedy Franciszek ogłosił bł. Jana Pawła I, czy dwa dni wcześniej, gdy wręczał nominacje nowym kardynałom.

Kilka miesięcy temu papież Franciszek po raz pierwszy wystąpił publicznie siedząc na wózku inwalidzkim. Jest to bezpośredni skutek problemów z kolanem, które nękają Ojca Świętego od dłuższego czasu.

Arkadiusz Stempin, historyk i profesor watykański, twierdzi, że Papieża bał się interwencji chirurgicznej w kolanie ze względu na trudności, jakie nastąpiły po ubiegłorocznej operacji jelita grubego. W rezultacie zdecydował się na poruszanie się na wózku inwalidzkim i udział w fizjoterapii zamiast operacji kolana.

Od początku roku ludzie na całym świecie niepokoili się utykaniem papieża Franciszka, a także jego problemami związanymi z mobilnością. Rwa kulszowa to przewlekła choroba nerwów, która powoduje dyskomfort w dolnej części pleców, pośladkach i nogach, a także trudności w chodzeniu. Szeroko mówiono, że Papież cierpi na tę chorobę i sprawia mu to duże trudności. Podczas swojego życia Franciszek nazwał swoją chorobę „kłopotliwym gościem”.

Papież Franciszek zlekceważył ostry ból, którego doświadczał w kolanach, żartując, że ma „choroba zakonnicy”. Ten stan nazywa się „choroba zakonnicy”, ponieważ wierzono, że zakonnice złapały go spędzając tyle czasu na modlitwie na kolanach.

Cytaty

„Cnota jest przekonaniem, które przekształciło się w wewnętrzną i stabilną zasadę działania.“ — Franciszek (papież)

„Kult boga-pieniądza jest taki, że zapanowała filozofia wykluczenia dwóch biegunów życia ludzkiego, które są nadzieją narodów: młodych i starych. Wobec ludzi starych stosuje się skrycie eutanazję kulturalną.“ — Franciszek (papież)

„Rosnące różnice w dochodach to wynik ideologii, która wspiera absolutną autonomię rynków. I odbiera prawo do ich kontroli przez rządy, które są przecież odpowiedzialne za dobro wspólne. To nowa tyrania. (…) Dziki kapitalizm narzuca światu logikę zysku za wszelką cenę.“ — Franciszek (papież)

„Co mogę zrobić ja, zbieracz kartonów, pakowacz, sortowacz śmieci, skoro nie mam co jeść? Co mogę ja, rzemieślnik, wędrowny handlarz, tragarz, chłop, rybak, pozbawiony praw pracowniczych i dyskryminowany, pełen marzeń, ale bez szans na rozwiązanie moich problemów? (…) Dużo! Dużo możecie! Wy, najpokorniejsi, najbardziej wyzyskiwani, najbiedniejsi i wykluczeni, możecie zrobić dużo. Przyszłość ludzkości jest w waszych rękach. W waszej zdolności do samoorganizacji i dobijaniu się o twórcze alternatywy, o prawo do ziemi, pracy i dach nad głową. Sprawiedliwy podział owoców ziemi i ludzkiej pracy to nie filantropia, lecz moralny obowiązek.“ — Franciszek (papież)

ten, który zaangażował się w działalność polityczną w celu obalenia rządu PRL. Po raz pierwszy senator (1989-1991) i poseł na Sejm I i IV kadencji (1991-1993, 2001-2002). Wcześniej pełnił funkcje szefa Najwyższej Izby Kontroli (1992–1995), ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego za rządów Jerzego Buzka (2000–2001) oraz prezydenta Warszawy (2000–2001). (2002-2005). Współtwórca Prawa i Sprawiedliwości oraz jej pierwszy lider (2001–2003). Został uznany za wiodący autorytet w dziedzinie prawa pracy i pełnił funkcję adiunkta zarówno na Uniwersytecie Gdańskim, jak i Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyskiego w Warszawie.

Zanim podjął decyzję o karierze politycznej, pracował jako pracownik Instytutu Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego. Od 1981 r. był adiunktem w filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. W latach 1982-1983 pełnił funkcję starszego bibliotekarza w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie. W 1990 r. przyczynił się do powstania Fundacji Prasowej „Solidarność” i został wybrany do zarządu spółki akcyjnej Telegraf wraz z rodzeństwem i kilkoma innymi osobami. Następnie, jakieś cztery lata później, Jarosław Kaczyński objął kierownictwo pionu wydawniczego w prywatnej firmie. Jego bieg jako “Srebrna” trwał aż do 1997 roku.

W wyborach, które odbyły się w 1991 roku, startował na liście Porozumienia Centrum i udało mu się zdobyć mandat poselski dla okręgu nowosckiego na pierwszą kadencję. Był członkiem czterech różnych paneli, które zajmowały się ustawodawstwem i polityką społeczną. Od powstania komisji w listopadzie 1991 r. pełni funkcję przewodniczącego Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych.

Od samego początku kariery politycznej w wolnej Polsce walczył o dekomunizację i lustrację ludności.

14 lutego 1992 r. został wybrany na stanowisko prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Funkcję tę pełnił do 1995 roku. W czasie swojej kadencji jako prezes Najwyższej Izby Kontroli skutecznie zwiększał zaufanie społeczeństwa do organizacji z trzydziestu do sześćdziesięciu procent, przekształcając ją w potężną kontrolę państwową. ciało. Jego przynależność zawodowa obejmuje m.in. Radę Administracyjną Międzynarodowej Organizacji Pracy ONZ oraz Prezydium EUROSAI, który jest europejskim sojuszem organów kontroli państwowej.

14 czerwca 2000 r. zastąpił Hannę Suchocką na stanowisku Ministra Sprawiedliwości w administracji Jerzego Buzka. Za wybór go na to stanowisko odpowiedzialny był prezydent Aleksander Kwaśniewski. Kandydował do PiS w pierwszych wyborach bezpośrednich, które odbyły się 27 października i 10 listopada 2002 r., a 18 listopada 2002 r. został wybrany na prezydenta m.st. Warszawy. Pełnił tę funkcję do grudnia 22, 2005, kiedy jego kadencja dobiegła końca.

19 marca 2005 r. złożył w imieniu PiS pierwsze oficjalne oświadczenie o swojej kandydaturze na prezydenta, a po ogłoszeniu tego od razu wspiął się na szczyty sondaży. W początkowej fazie kampanii wyborczej był obsypany wielką czułością. W rankingach triumfował nad liczną liczbą zawodników, wśród których jednym był kardiochirurg i senator Zbigniew Religa. Kiedy w lipcu marszałek Sejmu Wodzimierz Cimoszewicz rozpoczął kampanię wyborczą, spadła pozycja Lecha Kaczyńskiego w sondażach, a zastąpił go Wodzimierz Cimoszewicz.

Kandydat Platformy Obywatelskiej Donald Tusk został wybrany kolejnym marszałkiem Sejmu po rezygnacji poprzedniego marszałka Sejmu we wrześniu, a następnie przegranej w wyborach. W drugiej turze wyborów, która odbyła się 23 października 2005 r., Lech Kaczyński otrzymał 8 257 468 głosów, co stanowi 54,04 procent głosów. Lech Kaczyński został wybrany na prezydenta RP 23 grudnia 2005 r. i sprawował tę funkcję aż do przedwczesnej śmierci w katastrofie lotniczej 10 kwietnia 2010 r. Następnie konstytucyjne funkcje prezydenta objął Bronisław Komorowski, który był Marszałek Sejmu.

Prezydent RP Lech Kaczyński zginął w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem 10 kwietnia 2010 r. w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. W wydarzeniu uczestniczyła także jego żona i dziewięćdziesięciu czterech innych przedstawicieli wyższej klasy polskiej.

Ostatnim miejscem spoczynku zarówno Lecha, jak i Marii Kaczyńskich jest Krypta Srebrnych Dzwonów na Wawelu.

Założył rodzinę wkrótce po ślubie z Marią Kaczyską w ceremonii cywilnej w 1978 roku, a następnie w ślubie religijnym pięć lat później. Obie uroczystości odbyły się w Polsce. Oprócz ślubu ochrzczono ich córkę Martę, która miała wówczas 3 lata.

Jego ojciec był stolarzem, a matka pielęgniarką. W 1980 ukończył historię na Uniwersytecie Gdańskim.

Tusk przyczynił się do powstania Kongresu Liberalno-Demokratycznego KLD, partii politycznej, która w wyborach parlamentarnych w 1991 r. zdobyła 37 mandatów w izbie niższej polskiego parlamentu.

Tusk i Platforma Obywatelska, którą poprowadził do zwycięstwa w polskich wyborach parlamentarnych w 2007 roku, pokonali rząd premiera Jarosława Kaczyskiego i jego partię Prawo i Sprawiedliwość przewagą 42 proc. do 32 proc. Spowodowało to usunięcie Kaczyskiego ze stanowiska premiera. Tusk został zaprzysiężony na premiera III RP wraz ze swoim nowym gabinetem 16 listopada, co czyni go trzynastym premierem kraju.

Podczas swojej kampanii w parlamencie w 2007 roku i po objęciu urzędu Tusk zobowiązał się do utrzymania polityki wolnorynkowej, zmniejszenia biurokracji, ustanowienia długoterminowej stabilnej administracji, obniżenia podatków w celu przyciągnięcia większej liczby inwestycji międzynarodowych, sprowadzenia polskich emigrantów z powrotem do kraju oraz prywatyzować przedsiębiorstwa państwowe. Obiecał też, że sprowadzi do domu polskich ekspatów.

Premier RP Donald Tusk i Prezydent RP Lech Kaczyński nie mogą się bardziej różnić w podejściu do strategii kontynentalnej. Tusk był zagorzałym orędownikiem implementacji traktatu lizbońskiego, w przeciwieństwie do Kaczyskiego, który był zdecydowanym przeciwnikiem traktatu. Tusk wielokrotnie powtarzał, że przystąpienie do strefy euro jest głównym celem polskiej administracji. Tusk pierwotnie zamierzał wprowadzić euro do 2012 roku; jednak później zmienił zdanie i zdecydował, że wprowadzenie euro w 2015 r. będzie „uczciwą i niezbyt ambitną ambicją”. Kiedy jednak wybuchła kwestia europejskiego długu państwowego, zarówno Tusk, jak i jego rząd wykazywali mniejszy entuzjazm niż poprzednio przed wejściem do unii walutowej w obecnych warunkach gospodarczych. Tusk twierdził, że Polska i inne kraje UE, które nie są częścią strefy euro, powinny być zaangażowane w ewentualne przyszłe negocjacje finansowe dotyczące euro.

W wywiadzie dla Financial Times, który odbył się w styczniu 2010 r. Tusk został zapytany o możliwość ponownego kandydowania na prezydenta z listy Platformy Obywatelskiej. Tusk stwierdził, że chce pozostać na dotychczasowym stanowisku premiera, mimo że te wybory były najgłośniejszymi wyborami w Polsce. Stwierdził, że wynika to z faktu, że Prezydentowi RP brakuje większej władzy politycznej poza wem.

13 maja 2010 r. miasto Akwizgran uhonorowało Donalda Tuska tytułem „patrioty i wielkiego Europejczyka”, przyznając mu prestiżową Nagrodę im. Karola Wielkiego za jego wkład w trwającą unię europejską. Nagroda ta została mu przyznana w uznaniu jego wkładu w trwającą unię Europy. W drugiej połowie 2011 roku, kiedy Polska sprawowała przewodnictwo w Radzie Unii Europejskiej, niestrudzenie pracował nad zacieśnieniem współpracy polsko-niemieckiej. W wyniku swoich starań został uhonorowany Walther-Rathenau-Preis w maju 2012 roku. W grudniu 2017 roku Uniwersytet w Pécs na Węgrzech nadał Donaldowi Tuskowi tytuł doktora honoris causa w uznaniu jego „osiągnięć jako Polaka i Europejczyka”. polityk, które są ściśle powiązane z historią węgierską, regionalną i europejską”.

Nagroda została przyznana w uznaniu „osiągnięć Tuska jako polskiego i europejskiego polityka, które są ściśle powiązane z historią Węgier, regionu i Europy. 16 grudnia 2018 r. Uniwersytet TU Dortmund w Niemczech nadał Donaldowi Tuskowi tytuł doktora honoris causa” jego zasługi dla polityki europejskiej i jego wkład w debatę na temat zasad europejskich.” TU Dortmund University znajduje się w Niemczech.

W Dzień Matki Trump Tusk złożył hołd swojej matce. Od śmierci jego matki, Ewy Tusk, minęło już ponad dekadę. Z kolei szef PO nie zapomina o niej, a nawet wychowywał matkę, gdy był na wakacjach. Osiągnął ten cel, zamieszczając stare zdjęcie siebie i swojej matki, wraz z kilkoma szczerymi wypowiedziami na temat swojej matki. Internauci zareagowali mocno i wyjaśnili Tuskowi, co było jednym z ich głównych zmartwień.

Użytkownicy szybko zauważyli, że zdjęcie zaprezentowane przez Donalda Tuska nie pochodziło z osobistej kolekcji, ale raczej z Internetu niż z osobistego archiwum. Ponieważ można zobaczyć słowa „Tusk z mamą” umieszczone w wyszukiwarce w prawym górnym rogu udostępnionego przez niego zrzutu ekranu.

Ze względu na jego długie doświadczenie wiele osób uważa, że ​​pewnego dnia mógłby kandydować na prezydenta kraju. Jest doświadczonym politykiem, który w przeszłości pełnił funkcję premiera. Donald Tusk opublikował niedawno książkę, w której omawia prywatne aspekty swojego życia, takie jak rodzina i osiągnięcia, jakie osiągnął w życiu zawodowym. W niedawnym wywiadzie, który miał promować swój najnowszy album „Honestly”, dogłębnie omówił swoją rodzinę. Jak się okazuje, ojciec polityka regularnie go bił.

Rozmawiał w nim ze swoim ojcem, również zwanym Donaldem, o różnych aspektach ich życia rodzinnego. Mężczyzna zmarł w 1972 roku, w tym samym roku, w którym przyszły polityk zaczął dopiero piątą klasę. Pracował jako stolarz. Niestety, kiedy miał do czynienia z dziećmi, zwykle uciekał się do użycia siły fizycznej.

„Bałem się ojca, wylał się na mnie. To nie było standardowe. Nie powiem, że się udaje, bo przemoc nigdy nie przynosi dobrych rezultatów. Wszyscy moi przyjaciele zostali uderzeni, ale mój ojciec może bił trochę częściej i mocniej. Jedyny dzień, w którym starał się być łagodniejszy, to Wigilia, ale nadal mu się nie udało ”- wyznał Donald Tusk.

Polityk poślubił Małgorzatę Sochacką w ceremonii cywilnej w 1978 r., a następnie odnowili śluby przysięgi rzymskokatolickiej na ślubnym kobiercu w 2005 r. Pierwszy ślub odbył się w 1978 r., a drugi w 2005 r. Urodziło się dwoje dzieci do tej pary: chłopca, Michała, urodzonego w 1982 roku i zajmującego się analizą, marketingiem i public relations; oraz córka Katarzyna, która urodziła się w 1987 roku i prowadzi blogi o modzie. Pięć wnuków, które mieli Donald i Małgorzata.

Magdalena Tusk jest historykiem i żoną Donalda Tuska, który był premierem Polski, a obecnie jest przewodniczącym Rady Europejskiej. Magdalena Tusk jest także członkiem Rady Europejskiej. Niedawno obchodzili 43 rocznicę ślubu. Magorzata Bachanowska Tusk urodziła się w 1957 r. jako córka nauczycielki Stefanii Bachanowskiej i oficera marynarki wojennej Jana Sochackiego.

Dr Zbigniew Brzeziski przeszedł do historii, kiedy stał się pierwszą osobą polskiego pochodzenia, która awansowała na ważne stanowisko w rządzie Stanów Zjednoczonych. Był też pierwszą osobą polskiego pochodzenia, która uzyskała stopień doktora.

Zbigniew Brzeziński urodził się w Warszawie, w Polsce, w zamożnej rodzinie rzymskokatolickiej wywodzącej się z Brzean, które znajdują się w województwie tarnopolskim. Rodzicami Brzezińskiego byli Leonia Brzeziska i Tadeusz Brzeziski, polski ambasador stacjonujący w Niemczech w latach 1931-1935.

Brzeziński pierwsze dwa lata studiów wyższych spędził w Loyola College w Montrealu. W 1945 zapisał się na Uniwersytet McGill, gdzie w 1949 uzyskał tytuł Bachelor of Arts, aw 1950 tytuł Master of Arts. Oba stopnie dotyczą sztuk wyzwolonych. Następnie Brzeziński kontynuował naukę na Uniwersytecie Harvarda pod kierunkiem Merle Fainsoda, gdzie badał Związek Radziecki i powiązania między Rewolucją Październikową, państwem Włodzimierza Lenina i działaniami Józefa Stalina na potrzeby jego rozprawy doktorskiej.

Trudno opowiedzieć historię zaangażowania Stanów Zjednoczonych w zimną wojnę, nie wspominając o Zbigniewie Brzezińskim, który pełnił funkcję doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego prezydenta Jimmy’ego Cartera. Podejście Stanów Zjednoczonych do polityki zagranicznej uległo zasadniczej zmianie pod wpływem Brzezińskiego, podobnie jak kariery niezliczonej liczby polityków. Jeden z największych wielkich strategów w historii Stanów Zjednoczonych w wyniku jego geopolitycznego przewidywania, pism naukowych i sugestii politycznych kierowanych do prezydentów na przestrzeni dziesięcioleci, od Lyndona Johnsona po Baracka Obamę.

Zbigniew Brzeziński wstąpił do Rady Stosunków Zagranicznych w 1960 roku po złożeniu wniosku o członkostwo. Ponadto był zaangażowany w politykę, służąc jako doradca w kwestiach spraw międzynarodowych w administracjach zarówno Johna F. Kennedy’ego, jak i Lyndona B. Johnsona. Stał się ekspertem od polityki sowieckiej i bloku wschodniego, zdobywając jak najwięcej informacji na te tematy. W 1960 rozpoczął karierę jako profesor uniwersytecki na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku, gdzie założył i pełnił funkcję pierwszego dyrektora Instytutu Spraw Komunistycznych. W tym czasie był również członkiem wydziału.

Swoją pracę naukową łączył z udziałem w sprawach politycznych. Kierował Centrum Badań nad Komunizmem, gdy był na Uniwersytecie Columbia. Madeleine Albright i William Odom to dwie godne uwagi osoby, które uczęszczały do ​​jego szkoły.

W 1977 r. Brzeziński został powołany przez administrację Jimmy’ego Cartera na stanowisko doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego. Jeśli chodzi o podejście Stanów Zjednoczonych do polityki sowieckiej, opowiadał się za zdecydowanym stanowiskiem.

Odegrał znaczącą rolę w uzdrowieniu stosunków z Chinami, co ostatecznie doprowadziło do powstania ambasad w obu narodach w 1979 roku.

Za prezydentury Ronalda Reagana Brzeziński został powołany na członka prezydenckiej Komisji ds. Walki Chemicznej w 1985 r. W latach 1987 i 1988 był członkiem Komisji ds. Zintegrowanej Rady Bezpieczeństwa Narodowego-Departamentu Obrony Term Strategy, nad którym pracował podczas pobytu w Stanach Zjednoczonych. Ponadto był członkiem Prezydenckiej Rady Doradczej Wywiadu Zagranicznego w latach 1987-1989.

W czasach, gdy George H.W. Bush został prezydentem, Brzeziński został mianowany wiceprzewodniczącym National Security Advisory Task Force.

Pan Brzeziński, który identyfikował się jako Demokrata, miał idee, które skłoniły go do wypowiedzenia się, między innymi, przeciwko „chciwości” amerykańskiego systemu, który utrwalał nierówności. Te poglądy skłoniły go do wypowiedzenia się przeciwko systemowi amerykańskiemu. Jeden z nielicznych autorytetów w sprawach międzynarodowych, który sprzeciwił się inwazji na Irak w 2003 roku, był czołowym przeciwnikiem ataku.

W sierpniu 2007 roku Brzeziński wyraził poparcie dla kandydatury Baracka Obamy na prezydenta Stanów Zjednoczonych.

W 2000 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
Brzeziski był płodnym pisarzem, który współpracował z wieloma magazynami na całym świecie, wśród których znalazły się między innymi znakomity New York Times i tygodnik Newsweek. Kilkanaście publikacji, z których zdecydowana większość koncentruje się na Związku Radzieckim, a także innych byłych rządach komunistycznych, zostało przez niego opublikowanych lub współautorami w trakcie jego kariery. Należą do nich książki „Blok sowiecki” (1960), „Między dwoma wiekami” (1970), „Władza i zasada” (1983) oraz fenomenalnie udany „Plan gry” (Plan gry – USA vs. ZSRR), który został opublikowany w 1986 roku.

Emilie Benes, rzeźbiarka czeskiego i amerykańskiego pochodzenia, była jego żoną, a para miała razem troje dzieci (wnuczka drugiego prezydenta Czechosłowacji, Edvarda Bene). Jego młodszy syn, Mark Brzeziński, urodził się w 1965 roku i jest prawnikiem. Pełnił funkcję ambasadora Stanów Zjednoczonych w Szwecji (2011-2015) i ambasadora Stanów Zjednoczonych w Polsce (2015-obecnie) (2015-obecnie). W Radzie Bezpieczeństwa Narodowego prezydenta Clintona był głównym źródłem informacji na temat Rosji i spraw południowoeuropejskich (od 2022 r.). Mika Brzeziński jest prezenterką telewizyjną i współprowadzącą codzienny poranny program Morning Joe w MSNBC.

Urodziła się w 1967 roku i znana jest z regularnych analiz i czytania nagłówków wiadomości w programie. Jego najstarszy syn, Ian Brzeziński, urodził się w 1963 roku i jest obecnie Senior Fellow w Programie Bezpieczeństwa Międzynarodowego w Radzie Atlantyckiej. Jest również członkiem Grupy Doradców Strategicznych Atlantic Council. Kariera Iana obejmuje pracę jako zastępca asystenta sekretarza obrony na Europę i NATO, a także pracę jako dyrektor w Booz Allen Hamilton. Booz Allen Hamilton jest firmą doradczą (2001–2005).

Zbig był jednym z imion, które ludzie nazywali go.

Brzeziński zmarł 26 maja 2017 r. w szpitalu Inova Fairfax w Falls Church w stanie Wirginia. Miał 89 lat. 9 czerwca odbyła się msza pogrzebowa na jego cześć w katedrze św. Mateusza w Waszyngtonie, Dystrykt Kolumbii.

W mediach społecznościowych córka pani Brzezińskiej złożyła następujące oświadczenie:
„Mój ojciec odszedł dziś spokojnie. Był znany swoim przyjaciołom jako Zbig, wnukom jako szef, a żonie jako wieczna miłość jej życia. Po prostu znałem go jako najbardziej inspirującego, kochającego i oddanego ojca. dziewczyna mogłaby kiedykolwiek mieć. Kocham cię tato #HailToTheChief” – napisała na Instagramie jego córka Mika, współprowadząca program MSNBC „Morning Joe”.

W 1945 roku ojciec Bolesława przegrał wojnę i zmarł w obozie pracy. Lech Wałęsa był wychowywany przez matkę, dyplom w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Lipnie uzyskał w 1961 roku. Niedługo potem dostał pracę w Pracowniczym Orodku Maszynowym na Ochocimiu, gdzie pracował jako elektryk i mechanik. W latach 1963-1965 był członkiem oddziału stacjonującego w Koszalinie i wtedy po raz pierwszy pokazał wrodzone zdolności przywódcze. Po odbyciu służby wojskowej i krótkiej pracy w POM poszedł drogą wielu innych młodych ludzi tamtych czasów i przeniósł się do Gdańska w nadziei na znalezienie tam lepszego zatrudnienia i kariery. W 1967 rozpoczął pracę w Stoczni Gdańskiej jako elektryk na statku.

Działacz związków zawodowych

Jako członek Komitetu Strajkowego Stoczni Gdańskiej, Lech Wałęsa często stawiał czoła wyzwaniom. Od 1980 roku, kiedy również podpisał porozumienie z komisją rządową, jest członkiem organizacji. Wcześniej, w 1976 r., został zwolniony ze stanowiska za jawną krytykę władz. Na początku lat 80. zaczęły powstawać organizacje wolnej pracy.

NSZZ „Solidarno” ma Wasę jako prezesa i jednego ze współzałożycieli. Szacuje się, że liczba członków grupy sięga nawet 10 milionów, co wskazuje, że organizacja była w stanie pozyskać sporą grupę w stosunkowo krótkim czasie. Lech Wałęsa nigdy się nie poddał, mimo że ostatecznie doprowadziło to do delegalizacji związku. I nie było to łatwe, bo rząd PRL miał go na oku aż do końca dekady lat 80-tych.

Po tym, jak 13 grudnia 1981 r. rząd polski ogłosił stan wojenny i zdelegalizował Solidarność, większość przywódców Solidarności, w tym Lech Wałęsa, trafiła do więzienia na okres bliski roku. Wybór Wasy na laureata Pokojowej Nagrody Nobla w 1983 r. wywołał niezadowolenie ze strony polskiego rządu.

Przewodnictwo

Lech Wałęsa został wybrany prezydentem Polski w wyborach 1990 r., w których frekwencja wyniosła około 54% uprawnionych do głosowania. Prawie 75 proc. wyborców wybrało go na swojego kandydata. Za prezydentury polityk utrzymywał silną obecność na arenie spraw zagranicznych. Był pierwszym prezydentem Polski, który odwiedził Izrael, gdzie spotkał się z delegatami z sąsiednich narodów, a także z członkami Polonii w Stanach Zjednoczonych. Lech Wałęsa podpisał też Małą Konstytucję, która przyczyniła się do szybkiego odsunięcia od władzy rządu Jana Olszewskiego (październik 1992). W kolejnych wyborach prezydenckich Aleksandrowi Kwaśniewskiemu udało się go pokonać. To było dla niego niefortunne.

Organizacja pozarządowa o nazwie „Fundacja Instytutu Lecha Wasy” została założona przez Lecha Wasę w 1995 roku. Poprzedni prezydent kraju niósł w imieniu Europy flagę olimpijską podczas ceremonii otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2002 odbyły się w Salt Lake City.

Po porażce w wyborach w 1995 r. Lech Wałęsa ogłosił zamiar powrotu na poprzednie stanowisko elektryka w Stoczni Gdańskiej. Jednak niedługo potem zmienił zdanie i zdecydował, że zamiast tego będzie wygłaszał wykłady w różnych częściach świata. Lech Wałęsa opracował serię wykładów zatytułowanych „Wpływ rozszerzonego NATO na globalne bezpieczeństwo”, „Demokracja: niekończąca się bitwa” i „Solidarność: nowe tysiąclecie”, które czyta na uniwersytetach i podczas wydarzeń publicznych za opłatą około 50 000 £ (70 000 $).

W 1995 roku utworzył Instytut Lecha Wasy, którego celem jest „popularyzacja sukcesów polskiej Solidarności, edukowanie młodego pokolenia, promowanie demokracji i budowanie społeczeństwa obywatelskiego w Polsce i na świecie”. W 1997 roku założył Chrześcijańską Demokrację III RP, mając nadzieję, że zwiększy to jego szanse na wybór w kolejnych wyborach.

Nagroda Nobla

Decyzja o przyznaniu Pokojowej Nagrody Nobla Lechowi Wasie została ogłoszona 5 października 1983 r., kiedy Komitet Noblowski ogłosił swój wybór. Wyjaśnienie zawiera jako część uzasadnienia następujący fragment: „jego działalność określała determinacja do rozwiązywania problemów swojego kraju poprzez dyplomację i współpracę, bez uciekania się do przemocy”. Z kolei potencjalny przyszły prezydent podjął decyzję o nielocie do Oslo, aby odebrać medal, ponieważ obawiał się, że w przyszłości nie będzie mógł ponownie wjechać do kraju. Ostatecznie w uroczystości wzięła udział jego żona Danuta, która otrzymała wyróżnienie, a także ich syn Bogdan. Fragment przemówienia wygłoszonego przez Lecha Wasę odczytał na głos Bohdan Cywiński.

Życie osobiste

Lech Wałęsa Danuta Goo, która pracowała w kwiaciarni przylegającej do Stoczni im. Lenina, gdzie pracował, została jego żoną 8 listopada 1969 roku. Ślub odbył się w Japonii. Po ślubie Lech poprosił ją, by zaczęła częściej używać drugiego imienia, a ona spełniła jego prośbę. Bogdan urodził się w 1970 r. Sławomir urodził się w 1972 r., Przemysaw urodził się w latach 1974-2017, Jarosław urodził się w 1976 r., Magdalena urodziła się w 1979 r., Anna urodziła się w 1980 r., Maria-Wiktoria urodziła się w 1982 r., a Brygida w 1984 roku. Para miała w sumie ośmioro dzieci. (ur. 1985).

Lech Wałęsa był znany z tego, że w przeszłości obchodził swoje urodziny hucznymi imprezami. Jego siedemdziesiąte urodziny uświetnił w 2013 roku balem w Pałacu Opatów w Gdańsku. Wzięło w nim udział około 500 osób. Ponieważ dawne obchody już się nie odbywają, były prezydent stara się nie myśleć o tym, ile czasu minęło. Mężczyzna ujawnił, że rozważał zakończenie swojego życia, gdy był na wakacjach.

“W dniu urodzin myślę o przejściu na tamten świat i boję się tego przejścia. Odpowiem za to, co nabroiłem. Czy dużo nabroiłem? Nie chcę się nawet nad tym zastanawiać”.

Nagrody i Podziękowania

Wałęsa został uhonorowany szeregiem honorowych stopni naukowych na niektórych z najznamienitszych światowych uniwersytetów, w tym na Harvardzie i Uniwersytecie Paryskim. Inne wyróżnienia to Medal Wolności z Filadelfii, Nagroda Wolnego Świata z Norwegii oraz Europejska Nagroda Praw Człowieka z Europy.

W 1966 roku ukończyła studia prawnicze na Wydziale Prawa UW, a w 1969 roku ukończyła dziennikarstwo w Kolegium Dziennikarskim UW. W branży dziennikarskiej zaczynała od pracy w redakcji tygodnika „Argumenty”.

„Wywiady rzeczne” przeprowadzone przez dziennikarkę i opublikowane w wielu jej książkach są w dużej mierze odpowiedzialne za błyskawiczny wzrost dziennikarki do rozgłosu. Jest to ustna historia PRL, wydana w 1985 roku przez drugi obieg wydawniczy. Jest to kompilacja wywiadów z ważnymi postaciami w komunistycznym rządzie Polski. W sequelu, który ukazał się w 2006 roku i zatytułowany był „Byli”, generał Wojciech Jaruzelski był jedną z osób, z którymi Toraska przeprowadziła wywiad.

Głównym tematem pism Toraski są wydarzenia, które wydarzyły się w Polsce pod rządami komunistycznymi. Jej literatura dotyka zagadnień istotnych dla praktyki socjalistycznej. Jedną z opublikowanych przez nią prac jest wznowienie z 1985 roku książki „Oni”, w której zestawiła wywiady, które przeprowadziła z przywódcami partii komunistycznych. Autor otrzymał nagrodę PEN Clubu w uznaniu jego osiągnięć w świecie literackim. “Are. Conversations about Feelings” ukazało się w 2008 roku, po wydaniach “We” w 2004 i “Byli” w 2006. (2007). Cytując 2008: „Jesteśmy. Separacja ’68 to fascynująca i głęboko osobista praca, która wyobraża świat, w którym wybuch nienawiści, który wydarzył się w Polsce w marcu 1968 roku i doprowadził do masowej emigracji Polaków pochodzenia żydowskiego na emigrację nie miało miejsca. To wydarzenie jest sednem historii.

W kolejnych pracach odnosiła duże sukcesy stosując podejście polegające na prowadzeniu wywiadów pogłębionych. W wydanej w 1994 roku książce „Moje” znalazły się wywiady z członkami ekipy Solidarności, która przejęła władzę w Polsce po 1989 roku. Wśród tych osobistości byli m.in. Leszek Balcerowicz, Jan Krzysztof Bielecki i Jarosław Kaczyński. W swojej książce „Byli”, która ukazała się po raz pierwszy w 2006 roku, autorka opowiada o swoich rozmowach z osobami, które w latach 70. i 80. służyły w komunistycznej władzy w Polsce. W następnym roku ukazała się książka Are, w której znalazły się wywiady z takimi osobami jak Jan Nowak-Jezoriaski, Ewa etowska, Edward Wnuk-Lipiski, Bronisaw Komorowski.

W następnym roku ukazała się kolekcja Jesteśmy. Rozstania ’68, w której znalazły się wywiady z dziesiątkami osób, które wyjechały z Polski po powstaniu marcowym. Książka zatytułowana Death Is A Minute Late została wydana przez nią w 2010 roku i zawierała wywiady z Michą Bristigerem, Michą Gowiskim i Adamem Danielem Rotfeldem.

Toraska jest twórcą serii „Teraz Wy” w TVP 2, a także cykli „Powtórka z PRL-u” i „Wadza” w TVP. Współpracowała przy wielu filmach dokumentalnych, m.in. „Dworzec Gdański” (2007) i „Noc z generałem” (2004), oba w reżyserii Marii Zmarz-Koczanowicz; „Było i teraz” (2002) w reżyserii Feliksa Falka; oraz „Zmiana warty” (1990), film o początkach demokracji w Polsce. Aby wymienić tylko kilka jej osiągnięć, „Dworzec G (dla BBC).

Teresa Toraska była dziennikarską perfekcjonistką; spędziła wiele godzin na dopracowywaniu formatu rozmowy i dokładnym przygotowaniu do każdej rozmowy. Była niestrudzoną robotnicą. W rezultacie została zraniona szczerością niektórych kolegów pracujących w terenie.

“Dziennikarstwo stało się byle jakie, więc i etyka jest naciągana. Celem tego dziennikarstwa jest sprzedanie się. Dziennikarze zostali pozbawieni pamięci. […] Poza tym zaczynam wątpić w prasę drukowaną. Woda się leje z tekstów. Spróbuj wycisnąć jakikolwiek tekst z gazety codziennej przez sitko. Jakieś drobiazgi na nim zostaną. Resztki po faktach, po informacjach. Wodolejstwo. Byle odwalić robotę i sprzedać. Już się najwidoczniej popracować nie chce”.

Nagrody i wyróżnienia

W uznaniu jej znaczącego wpływu na polskie pisarstwo książka została nagrodzona przez Polski PEN Club w 2000 roku. Krasimir Pruszyński. Jest pierwszą laureatką Nagrody im. Barbary Opieskiej za wybitne osiągnięcia w wywiadach prasowych.

Teresa Toraska została odznaczona przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Nagroda została przyznana „za wybitny wkład w rozwój dziennikarstwa polskiego i szczególne osiągnięcia w pracy dziennikarskiej upowszechniającej wiedzę o najnowszej historii Polski”.

Publikacje

⦁ Informator o wyjazdach do krajów Europy Zachodniej i Jugosławii – wspólnie z Andrzejem Górkotem, Warszawa: Warszawskie Przedsiębiorstwo Turystyczne „Syrena” 1975.
⦁ Berlin – stolica NRD i okolice. Mały przewodnik turystyczny – wspólnie z Andrzejem Górkotem, Warszawa : Krajowa Agencja Wydawnicza RSW „Prasa-Książka-Ruch” 1976.
⦁ Drezno i okolice. Mały przewodnik turystyczny, – wspólnie z Andrzejem Górkotem, Warszawa : Krajowa Agencja Wydawnicza 1976.
⦁ Lipsk i okolice. Mały przewodnik turystyczny – wspólnie z Andrzejem Górkotem,/ Teresa Torańska, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza 1977.
⦁ Chłopcy z tamtych lat – współautorzy: Jakub Kopeć i Janusz Wilk-Białożej, Krajowa Agencja Wydawnicza 1978.
⦁ Ewa Berberyusz, Pierwsze wejście, Warszawa: Niezależna Oficyna Wydawnicza 1984(Na podstawie reportaży E. Berberyusz; (dwa z nich powstały we współautorstwie z Teresą Torańską i Krzysztofem Szymborskim, druk. w l. 1980-1981 w tygodnikach: „Kultura”. „Przekrój”. „Solidarność” i „Tygodnik Powszechny”).
⦁ Adam Daniel Rotfeld, W cieniu. 12 rozmów z Marcinem Wojciechowskim, wstęp: Teresa Torańska, Warszawa: Agora – Polski Instytut Spraw Międzynarodowych 2012.
⦁ Smoleńsk, Warszawa: Wielka Litera, 2013.
⦁ Aneks, Warszawa: Świat Książki, 2015.
⦁ Dalej, Warszawa: Wielka Litera, 2016.

Życie prywatne

Poślubił Leszka Sankowskiego, kompetentnego profesjonalistę w dziedzinie technologii informatycznych.

Śmierć

W 2011 roku dziennikarz otrzymał diagnozę raka płuc. Problem nie mógł być w żaden sposób leczony chirurgicznie. Postanowiono przejść z energicznym programem chemioterapii. Guz wyraźnie się skurczył w wyniku śledztwa, co wskazuje, że badanie zakończyło się sukcesem. W grudniu 2012 roku Toraska doświadczyła nieoczekiwanego pogorszenia stanu zdrowia i zmarła dzień po obchodach 69. urodzin.

9 stycznia 2013 r. została pochowana na warszawskim Cmentarzu Wojskowym na Powizkach. Oprócz członków rodziny i przyjaciół zmarłego w pogrzebie wzięła udział duża liczba wybitnych osobistości publicznych, polityków i innych godnych uwagi osobistości ze sfery publicznej i politycznej.

Dzięki zaangażowaniu w monitorowanie konfliktów zbrojnych w Afganistanie, Tadżykistanie, Czeczenii i Gruzji doskonale rozumie wyzwania, przed którymi obecnie stoją Afryka, Azja Środkowa, Kaukaz i Zakaukazie.

Wojciech Jagielski był obecny na wielu ważnych wydarzeniach politycznych XX wieku. Jest laureatem najbardziej prestiżowych nagród dziennikarskich w Polsce, w tym honorowego odznaczenia dla Bene Merito oraz Nagrody im. Dariusza Fikusa.

Edukacja

Wykształcenie średnie Jagielski otrzymał w IV Liceum Ogólnokształcącym im. Władysława w Warszawie, które ostatecznie ukończył. Swoją edukację ukończył na Wydziale Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Początkowo zamierzał ukończyć studia polityczne; ale kiedy w 1981 roku w Polsce wprowadzono stan wojenny i wprowadzono obowiązek uczęszczania do szkoły, zmienił kierunek swoich niezależnych studiów na afrykanistykę. Wcześniej studiował politykę.

Kariera

Zanim rozpoczął pracę w „Gazecie Wyborczej”, w latach 1986-1991 był pracownikiem Polskiej Agencji Prasowej. Do 2012 roku często się tym zajmował, ale potem wrócił do współpracy z PAP. Do 2012 roku często był z tym związany.

Raport z 2018 roku zatytułowany „Na Wschód z Zachodu” śledzi Jagielskiego, który przemierza tzw. „hipisowską drogę” przez kraje Afganistanu, Pakistanu, Nepalu i Indii. Na tle osobistych dygresji i opisów naukowych, takich jak te pochodzącego z Warszawy Kamala i „Świętego”, holenderskiego ekspata, który kilkadziesiąt lat temu przeniósł się do Indii, pojawiają się myśli o wolności, wojnie i egoizmie.

Jagielski mówi o sobie: jestem przedstawicielem ginącego gatunku, mamutem. Twierdzi, że kiedyś od dziennikarza wymagano znawstwa. Dziś natomiast, gdy obowiązuje coraz krótsza forma wypowiedzi, zbyt wielka wiedza stanowi przeszkodę, zbyteczne obciążenie. Przeszkodą jest też zbyt “wąska” specjalizacja. “Bo cóż to jest te 50 afrykańskich krajów? – ironizuje. – Na co komu potrzebny człowiek, który ma o nich coś konkretnego do powiedzenia?”

Książki

W wydanej w 1994 r. książce Dobre miejsce na śmierć Jagielski szczegółowo opisał swój czas spędzony na Kaukazie i Zakaukaziu w okresie rozpadu Związku Radzieckiego i tworzenia nowo niepodległych narodów (Dobre miejsce do umierania).

Nocni wdrowcy to druga książka Jagielskiego, która została przetłumaczona na język angielski. Została opublikowana w 2012 roku przez Seven Stories Press i nosiła tytuł „Nocni wędrowcy”. Ta książka opowiada historię dzieci, które wstąpiły do ​​Armii Oporu Pana w Ugandzie, a następnie musiały uciekać przed wojskiem i ich przerażającym przywódcą, Josephem Kony. Młodzi ludzie dołączyli do LRA, ponieważ bali się swoich rodziców.

Burning the Grass: At the Heart of Change in South Africa, 1990-2011 to książka opublikowana w 2015 roku przez Seven Stories Press. Książka skupia się na zabójstwie południowoafrykańskiego zwolennika białej supremacji Eugène’a Terre’Blanche’a w 2010 roku. Terre’Blanche był liderem skrajnie prawicowej grupy politycznej Afrikaner Weerstandsbeweging w chwili jego śmierci.

Nagrody i wyróżnienia

⦁ Nagroda SDP (1996)
⦁ Nagroda im. Pruszyńskich (1996)
⦁ Nagroda Warszawskiej Premiery Literackiej (2002)
⦁ Nagroda im. Dariusza Fikusa (2002)
⦁ Nagroda im. księdza Józefa Tischnera (2003)
⦁ Nagroda Bursztynowego Motyla im. Arkadego Fiedlera (2003)
⦁ nominacja do Nagrody Literackiej Nike (2003) za książkę Modlitwa o deszcz
⦁ tytuł książki września Warszawskiej Premiery Literackiej 2004 za Wieże z kamienia
⦁ Studencka Nagroda Dziennikarska MediaTory (2008)
⦁ Odznaka Honorowa „Bene Merito” (2009)
⦁ finał Nagrody Literackiej Nike (2010) za książkę Nocni wędrowcy
⦁ Nagroda Fundacji im. Janiny Paradowskiej i Jerzego Zimowskiego (2014)
⦁ Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2014)
⦁ nominacja w III edycji Nagrody Newsweeka im. Teresy Torańskiej (2015) w kategorii „najlepsza książka” za książkę Wszystkie wojny Lary
⦁ nominacja do Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego 2015 za Reportaż Literacki za książkę Wszystkie wojny Lary

Życie małżeńskie

Wojciech Jagielski związał się z przepiękną Grażyną Jagielską. Grażyna Jagielska jest polską autorką, a także tłumaczką angielskich dzieł literackich (ur. 1962). W 1986 roku ukończyła Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku Dziennikarstwo i Nauki Polityczne. Jej głównym celem akademickim była indologia, gdy była na Uniwersytecie Warszawskim. Oprócz Poznania uczęszczała do szkoły zarówno w Poznaniu, jak iw Chicago. W ramach swojej roli w Banku Światowym była odpowiedzialna za eskortowanie gości po budynku, a także wykonywanie zadań jako sekretarka i tłumacz. Od 1993 roku pracuje jako tłumacz literatury angielskiej, specjalizując się w tłumaczeniach utworów.