W 1966 roku ukończyła studia prawnicze na Wydziale Prawa UW, a w 1969 roku ukończyła dziennikarstwo w Kolegium Dziennikarskim UW. W branży dziennikarskiej zaczynała od pracy w redakcji tygodnika „Argumenty”.

„Wywiady rzeczne” przeprowadzone przez dziennikarkę i opublikowane w wielu jej książkach są w dużej mierze odpowiedzialne za błyskawiczny wzrost dziennikarki do rozgłosu. Jest to ustna historia PRL, wydana w 1985 roku przez drugi obieg wydawniczy. Jest to kompilacja wywiadów z ważnymi postaciami w komunistycznym rządzie Polski. W sequelu, który ukazał się w 2006 roku i zatytułowany był „Byli”, generał Wojciech Jaruzelski był jedną z osób, z którymi Toraska przeprowadziła wywiad.

Głównym tematem pism Toraski są wydarzenia, które wydarzyły się w Polsce pod rządami komunistycznymi. Jej literatura dotyka zagadnień istotnych dla praktyki socjalistycznej. Jedną z opublikowanych przez nią prac jest wznowienie z 1985 roku książki „Oni”, w której zestawiła wywiady, które przeprowadziła z przywódcami partii komunistycznych. Autor otrzymał nagrodę PEN Clubu w uznaniu jego osiągnięć w świecie literackim. “Are. Conversations about Feelings” ukazało się w 2008 roku, po wydaniach “We” w 2004 i “Byli” w 2006. (2007). Cytując 2008: „Jesteśmy. Separacja ’68 to fascynująca i głęboko osobista praca, która wyobraża świat, w którym wybuch nienawiści, który wydarzył się w Polsce w marcu 1968 roku i doprowadził do masowej emigracji Polaków pochodzenia żydowskiego na emigrację nie miało miejsca. To wydarzenie jest sednem historii.

W kolejnych pracach odnosiła duże sukcesy stosując podejście polegające na prowadzeniu wywiadów pogłębionych. W wydanej w 1994 roku książce „Moje” znalazły się wywiady z członkami ekipy Solidarności, która przejęła władzę w Polsce po 1989 roku. Wśród tych osobistości byli m.in. Leszek Balcerowicz, Jan Krzysztof Bielecki i Jarosław Kaczyński. W swojej książce „Byli”, która ukazała się po raz pierwszy w 2006 roku, autorka opowiada o swoich rozmowach z osobami, które w latach 70. i 80. służyły w komunistycznej władzy w Polsce. W następnym roku ukazała się książka Are, w której znalazły się wywiady z takimi osobami jak Jan Nowak-Jezoriaski, Ewa etowska, Edward Wnuk-Lipiski, Bronisaw Komorowski.

W następnym roku ukazała się kolekcja Jesteśmy. Rozstania ’68, w której znalazły się wywiady z dziesiątkami osób, które wyjechały z Polski po powstaniu marcowym. Książka zatytułowana Death Is A Minute Late została wydana przez nią w 2010 roku i zawierała wywiady z Michą Bristigerem, Michą Gowiskim i Adamem Danielem Rotfeldem.

Toraska jest twórcą serii „Teraz Wy” w TVP 2, a także cykli „Powtórka z PRL-u” i „Wadza” w TVP. Współpracowała przy wielu filmach dokumentalnych, m.in. „Dworzec Gdański” (2007) i „Noc z generałem” (2004), oba w reżyserii Marii Zmarz-Koczanowicz; „Było i teraz” (2002) w reżyserii Feliksa Falka; oraz „Zmiana warty” (1990), film o początkach demokracji w Polsce. Aby wymienić tylko kilka jej osiągnięć, „Dworzec G (dla BBC).

Teresa Toraska była dziennikarską perfekcjonistką; spędziła wiele godzin na dopracowywaniu formatu rozmowy i dokładnym przygotowaniu do każdej rozmowy. Była niestrudzoną robotnicą. W rezultacie została zraniona szczerością niektórych kolegów pracujących w terenie.

“Dziennikarstwo stało się byle jakie, więc i etyka jest naciągana. Celem tego dziennikarstwa jest sprzedanie się. Dziennikarze zostali pozbawieni pamięci. […] Poza tym zaczynam wątpić w prasę drukowaną. Woda się leje z tekstów. Spróbuj wycisnąć jakikolwiek tekst z gazety codziennej przez sitko. Jakieś drobiazgi na nim zostaną. Resztki po faktach, po informacjach. Wodolejstwo. Byle odwalić robotę i sprzedać. Już się najwidoczniej popracować nie chce”.

Nagrody i wyróżnienia

W uznaniu jej znaczącego wpływu na polskie pisarstwo książka została nagrodzona przez Polski PEN Club w 2000 roku. Krasimir Pruszyński. Jest pierwszą laureatką Nagrody im. Barbary Opieskiej za wybitne osiągnięcia w wywiadach prasowych.

Teresa Toraska została odznaczona przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Nagroda została przyznana „za wybitny wkład w rozwój dziennikarstwa polskiego i szczególne osiągnięcia w pracy dziennikarskiej upowszechniającej wiedzę o najnowszej historii Polski”.

Publikacje

⦁ Informator o wyjazdach do krajów Europy Zachodniej i Jugosławii – wspólnie z Andrzejem Górkotem, Warszawa: Warszawskie Przedsiębiorstwo Turystyczne „Syrena” 1975.
⦁ Berlin – stolica NRD i okolice. Mały przewodnik turystyczny – wspólnie z Andrzejem Górkotem, Warszawa : Krajowa Agencja Wydawnicza RSW „Prasa-Książka-Ruch” 1976.
⦁ Drezno i okolice. Mały przewodnik turystyczny, – wspólnie z Andrzejem Górkotem, Warszawa : Krajowa Agencja Wydawnicza 1976.
⦁ Lipsk i okolice. Mały przewodnik turystyczny – wspólnie z Andrzejem Górkotem,/ Teresa Torańska, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza 1977.
⦁ Chłopcy z tamtych lat – współautorzy: Jakub Kopeć i Janusz Wilk-Białożej, Krajowa Agencja Wydawnicza 1978.
⦁ Ewa Berberyusz, Pierwsze wejście, Warszawa: Niezależna Oficyna Wydawnicza 1984(Na podstawie reportaży E. Berberyusz; (dwa z nich powstały we współautorstwie z Teresą Torańską i Krzysztofem Szymborskim, druk. w l. 1980-1981 w tygodnikach: „Kultura”. „Przekrój”. „Solidarność” i „Tygodnik Powszechny”).
⦁ Adam Daniel Rotfeld, W cieniu. 12 rozmów z Marcinem Wojciechowskim, wstęp: Teresa Torańska, Warszawa: Agora – Polski Instytut Spraw Międzynarodowych 2012.
⦁ Smoleńsk, Warszawa: Wielka Litera, 2013.
⦁ Aneks, Warszawa: Świat Książki, 2015.
⦁ Dalej, Warszawa: Wielka Litera, 2016.

Życie prywatne

Poślubił Leszka Sankowskiego, kompetentnego profesjonalistę w dziedzinie technologii informatycznych.

Śmierć

W 2011 roku dziennikarz otrzymał diagnozę raka płuc. Problem nie mógł być w żaden sposób leczony chirurgicznie. Postanowiono przejść z energicznym programem chemioterapii. Guz wyraźnie się skurczył w wyniku śledztwa, co wskazuje, że badanie zakończyło się sukcesem. W grudniu 2012 roku Toraska doświadczyła nieoczekiwanego pogorszenia stanu zdrowia i zmarła dzień po obchodach 69. urodzin.

9 stycznia 2013 r. została pochowana na warszawskim Cmentarzu Wojskowym na Powizkach. Oprócz członków rodziny i przyjaciół zmarłego w pogrzebie wzięła udział duża liczba wybitnych osobistości publicznych, polityków i innych godnych uwagi osobistości ze sfery publicznej i politycznej.

Dzięki zaangażowaniu w monitorowanie konfliktów zbrojnych w Afganistanie, Tadżykistanie, Czeczenii i Gruzji doskonale rozumie wyzwania, przed którymi obecnie stoją Afryka, Azja Środkowa, Kaukaz i Zakaukazie.

Wojciech Jagielski był obecny na wielu ważnych wydarzeniach politycznych XX wieku. Jest laureatem najbardziej prestiżowych nagród dziennikarskich w Polsce, w tym honorowego odznaczenia dla Bene Merito oraz Nagrody im. Dariusza Fikusa.

Edukacja

Wykształcenie średnie Jagielski otrzymał w IV Liceum Ogólnokształcącym im. Władysława w Warszawie, które ostatecznie ukończył. Swoją edukację ukończył na Wydziale Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Początkowo zamierzał ukończyć studia polityczne; ale kiedy w 1981 roku w Polsce wprowadzono stan wojenny i wprowadzono obowiązek uczęszczania do szkoły, zmienił kierunek swoich niezależnych studiów na afrykanistykę. Wcześniej studiował politykę.

Kariera

Zanim rozpoczął pracę w „Gazecie Wyborczej”, w latach 1986-1991 był pracownikiem Polskiej Agencji Prasowej. Do 2012 roku często się tym zajmował, ale potem wrócił do współpracy z PAP. Do 2012 roku często był z tym związany.

Raport z 2018 roku zatytułowany „Na Wschód z Zachodu” śledzi Jagielskiego, który przemierza tzw. „hipisowską drogę” przez kraje Afganistanu, Pakistanu, Nepalu i Indii. Na tle osobistych dygresji i opisów naukowych, takich jak te pochodzącego z Warszawy Kamala i „Świętego”, holenderskiego ekspata, który kilkadziesiąt lat temu przeniósł się do Indii, pojawiają się myśli o wolności, wojnie i egoizmie.

Jagielski mówi o sobie: jestem przedstawicielem ginącego gatunku, mamutem. Twierdzi, że kiedyś od dziennikarza wymagano znawstwa. Dziś natomiast, gdy obowiązuje coraz krótsza forma wypowiedzi, zbyt wielka wiedza stanowi przeszkodę, zbyteczne obciążenie. Przeszkodą jest też zbyt “wąska” specjalizacja. “Bo cóż to jest te 50 afrykańskich krajów? – ironizuje. – Na co komu potrzebny człowiek, który ma o nich coś konkretnego do powiedzenia?”

Książki

W wydanej w 1994 r. książce Dobre miejsce na śmierć Jagielski szczegółowo opisał swój czas spędzony na Kaukazie i Zakaukaziu w okresie rozpadu Związku Radzieckiego i tworzenia nowo niepodległych narodów (Dobre miejsce do umierania).

Nocni wdrowcy to druga książka Jagielskiego, która została przetłumaczona na język angielski. Została opublikowana w 2012 roku przez Seven Stories Press i nosiła tytuł „Nocni wędrowcy”. Ta książka opowiada historię dzieci, które wstąpiły do ​​Armii Oporu Pana w Ugandzie, a następnie musiały uciekać przed wojskiem i ich przerażającym przywódcą, Josephem Kony. Młodzi ludzie dołączyli do LRA, ponieważ bali się swoich rodziców.

Burning the Grass: At the Heart of Change in South Africa, 1990-2011 to książka opublikowana w 2015 roku przez Seven Stories Press. Książka skupia się na zabójstwie południowoafrykańskiego zwolennika białej supremacji Eugène’a Terre’Blanche’a w 2010 roku. Terre’Blanche był liderem skrajnie prawicowej grupy politycznej Afrikaner Weerstandsbeweging w chwili jego śmierci.

Nagrody i wyróżnienia

⦁ Nagroda SDP (1996)
⦁ Nagroda im. Pruszyńskich (1996)
⦁ Nagroda Warszawskiej Premiery Literackiej (2002)
⦁ Nagroda im. Dariusza Fikusa (2002)
⦁ Nagroda im. księdza Józefa Tischnera (2003)
⦁ Nagroda Bursztynowego Motyla im. Arkadego Fiedlera (2003)
⦁ nominacja do Nagrody Literackiej Nike (2003) za książkę Modlitwa o deszcz
⦁ tytuł książki września Warszawskiej Premiery Literackiej 2004 za Wieże z kamienia
⦁ Studencka Nagroda Dziennikarska MediaTory (2008)
⦁ Odznaka Honorowa „Bene Merito” (2009)
⦁ finał Nagrody Literackiej Nike (2010) za książkę Nocni wędrowcy
⦁ Nagroda Fundacji im. Janiny Paradowskiej i Jerzego Zimowskiego (2014)
⦁ Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2014)
⦁ nominacja w III edycji Nagrody Newsweeka im. Teresy Torańskiej (2015) w kategorii „najlepsza książka” za książkę Wszystkie wojny Lary
⦁ nominacja do Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego 2015 za Reportaż Literacki za książkę Wszystkie wojny Lary

Życie małżeńskie

Wojciech Jagielski związał się z przepiękną Grażyną Jagielską. Grażyna Jagielska jest polską autorką, a także tłumaczką angielskich dzieł literackich (ur. 1962). W 1986 roku ukończyła Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku Dziennikarstwo i Nauki Polityczne. Jej głównym celem akademickim była indologia, gdy była na Uniwersytecie Warszawskim. Oprócz Poznania uczęszczała do szkoły zarówno w Poznaniu, jak iw Chicago. W ramach swojej roli w Banku Światowym była odpowiedzialna za eskortowanie gości po budynku, a także wykonywanie zadań jako sekretarka i tłumacz. Od 1993 roku pracuje jako tłumacz literatury angielskiej, specjalizując się w tłumaczeniach utworów.

Mimo że był wtedy jeszcze gimnazjalistką w liceum, jego pierwszy tekst, który został opublikowany, ukazał się w numerze młodzieżowego tygodnika „Na uno” z 1987 roku. W 1990 roku Hanna Krall z Gazety Wyborczej zatrudniła go jako reportera; to był początek jego kariery dziennikarskiej. Pierwsze opublikowane dzieło Tochmana nosiło tytuł „Opowieść o dobrym księgowym”. W Gazecie Wyborczej do 2004 roku pracował pod kierunkiem Magdy Szejnert. Większość jego artykułów i reportaży ukazywała się w dodatku „Gazeta Duy Format” do czerwca 2019 roku, aktualna rok. W latach 1996-2002 był gospodarzem programu o zaginionej osobie „Kto widział, kto wie?” w TVP1. Od momentu powstania w 1999 roku prowadzi Fundację ITAKA, której celem jest pomoc bliskim osób zaginionych oraz osobom, które mogły się z nimi spotkać. Od 2009 roku pełni funkcję członka Rady Fundacji z prawem głosu jako założyciel organizacji.

Odpowiada za planowanie i realizację wszystkich działań Klubu HEBAN. W latach 2009-2016 organizacja charytatywna Heban Club oferowała pomoc dzieciom ze społeczności Nyakinama w Rwandzie. W 2018 r. zaczął wnosić wkład finansowy w świadczenie opieki psychiatrycznej w Kambodży i od tego czasu utrzymuje tę praktykę.

Zarówno Centrum Kultury Rzeczywiste w Warszawie, jak i klub i księgarnia „Wrzenie Świata” przy ul. Gaczyski został założony w 2009 roku przez niego wraz z wspólnikami Pawłem Goliskim i Mariuszem Szczygiem. Od 2009 roku wykłada w Instytucie Reportażu, który jest częścią założonej przez niego Polskiej Szkoły Reportażu. W latach 2009-2017 zasiadał w zarządzie Fundacji Instytut Reportażu. Od 2017 roku pełni funkcję członka Rady Fundacji jako założyciel organizacji.

W latach 2017-2019 był członkiem międzynarodowego jury, które decydowało, kto zdobędzie nagrodę UNESCO/Guillermo Cano World Press Freedom Prize.

Książki

Wojciech Tochman jest autorem różnorodnych prac, z których część to „Jakbyś jadł kamień” i „Dziś narysujemy śmierć”. Wojciech Tochman pisał też: „Jakbyś jadł kamień”. Pierwsza z nich wyjaśnia, co dzieje się po zakończeniu czystek etnicznych i konfliktu między Serbami a muzułmanami. Główna bohaterka, dr Ewa, to antropolog sądowy, który bada masowe groby i rekonstruuje szkielety. Daje je swoim bliskim, aby mieli możliwość ostatniego pożegnania. Po drugie, ludobójstwo w Rwandzie. Publiczności prezentowane są wywiady, które Tochman przeprowadził zarówno z ofiarami, jak i sprawcami, zarówno Tutsi, jak i Hutu, oraz osobiste świadectwo Leonarda.

Oprócz bycia dziennikarzem Gazety Wyborczej, Wojciech Tochman jest uznawany za jednego z najczęściej tłumaczonych autorów polskiej literatury faktu. Holenderski, angielski, francuski i włoski są jednymi z wielu języków, na które przetłumaczono jego pisma, oprócz wielu innych. Powieść Tochmana „Like Eating a Stone” (2002), opowiadająca o życiu w powojennej Bośni i Hercegowinie, była nominowana do Nagrody Literackiej Nike i Prix Témoin du Monde, które przyznawane są przez Radio France International.
Od zakończenia wojny Wojciech Tochman wielokrotnie podróżował do Bośni. Książka Like Eating a Stone: Surviving the Past in Bośni opiera się na jego własnych doświadczeniach oraz wywiadach z innymi ocalałymi w Bośni, którzy przeżyli konflikt.

Autorka szczegółowo opisuje losy pań, których członkowie rodzin zostali zabici lub wzięci do niewoli podczas konfliktu. Kobiety są konsekwentnie pokazywane jako najzdolniejsze wojowniczki, podobnie jak Ewa Klonowski, Polka, która stara się identyfikować ciała. Autorzy tacy jak Tochman przyczyniają się do zachowania historii wysiłków Bośni, aby ukryć jej okropności przed opinią publiczną.

⦁ Dzisiaj narysujemy śmierć by Wojciech Tochman
⦁ Eli, Eli by Wojciech Tochman
⦁ Pianie kogutów, płacz psów by Wojciech Tochman
⦁ Schodów się nie pali by Wojciech Tochman
⦁ Bóg zapłać by Wojciech Tochman
⦁ Like Eating a Stone: Surviving the Past in Bosnia by Wojciech Tochman
⦁ Wściekły pies by Wojciech Tochman
⦁ Córeńka by Wojciech Tochman

Instagram
@wojciech.tochman

Wygrał konkurs dziennikarzy i prezenterów sportowych organizowany przez redakcję sportową TVP jeszcze jako student pierwszego roku studiów i zajął pierwsze miejsce. W 1993 roku zadebiutował w branży telewizyjnej. W 1997 roku dostał pierwszą pracę w TVN, gdzie był współzałożycielem pionu sportowego. Była to też pierwsza praca, jaką kiedykolwiek miał. Jako dziennikarz współpracuje z wieloma różnymi kanałami telewizyjnymi, m.in. TVP1, TVP2, TVP Sport, TVP Kobieta, TVP Historia. W latach 2002-2006 był gospodarzem programu informacyjnego TVP1 Sportowy Ekspres. Po zakończeniu głównej edycji „Wiadomoci” przejął funkcję gospodarza show Sport. W 2003 roku współpracował z Markiem Rudziskim przy tworzeniu gry wideo Ski Jumping 2004 jako komentator sportowy.

W październiku 2013 roku został zwolniony z obowiązków w stacji za naruszenie norm etyki dziennikarskiej w związku z udziałem w komercyjnej kampanii reklamowej. Kampanię sponsorowała firma handlowa. Po ogłoszeniu programu Rinke Rooyens w Telewizji Polsat we wrześniu 2015 roku został zdegradowany z czołówki rankingów tur podczas transmisji na żywo. Wśród programów rozrywkowych TVP2, których współprowadził to Sylwester Marze z Dwójko (w sezonach 2009/2010 i 2010/2011), Czar par (w 2019), Kocham ty, Polsko! (w sezonach 2009-2012) oraz Mur. Jeśli masz wiarę, możesz spełnić swoje marzenia (2019). Poprowadzi zespół w TVP1 w 2020 roku, a także będzie jednym z prezenterów serialu Wielki Test w sierpniu 2016 roku, który odbędzie się w tym miesiącu. To był naprawdę wspaniały rok! Giganci historii TVP Historia i Powrót do szkoły TVP2 to zajęcia, do których obecnie uczęszczam, oprócz prowadzenia tego programu. We wrześniu 2020 roku zacznie pełnić rolę współprowadzącego porannego programu TVP2 pt. Pytanie na śniadanie.

Audycje Cztery Pory Roku i Lato z Radiem w Programie Pierwszym Polskiego Radia będą go prowadzić jako współprowadzący od czerwca 2022 roku.

Dowodził studiem przy czterech różnych okazjach podczas igrzysk olimpijskich, a także był odpowiedzialny za zawody Pucharu Świata w skokach narciarskich. Ponadto nadzorował studio podczas igrzysk olimpijskich. Spektakl „Pytanie na śniadanie” to taki, który wspólnie prowadzimy z Katarzyną Cichopek.

Jego rodzina mieszka w polskim mieście Stara Miosna, które jest także jego rodzinnym miastem. Dziennikarz na co dzień przywiązuje dużą wagę do zachowania poufności swojego życia osobistego. Z drugiej strony nie aktualizuje stale swoich profili w mediach społecznościowych o nowe treści.

Po ślubie w 1996 r. Paulina Smaszcz, dziennikarka, rozwiedli się w 2020 r. Zarówno Franciszek, jak i Julian urodzili się odpowiednio w latach 1997 i 2006. Urodziła się w Poznaniu 8 lutego 1973 r. jej urodziny są 8 lutego. W Polsce poza wykonywaniem zawodu dziennikarza i nadawcy odpowiada również za zarządzanie projektami public relations. Jeszcze w liceum piastowała stanowisko głównej hostessy na Międzynarodowych Targach Poznańskich, gdzie wcześniej pracowała jako hostessa. Potem zwróciła na siebie uwagę właścicieli agencji modelek „Skandal”, a wkrótce potem zaczęła pracować jako modelka. Postanowiła zrezygnować z pracy w branży modowej na drugim roku studiów.

W 1994 roku rozpoczęła pracę w PZU SA jako specjalista ds. reklamy, którą pełniła do 1996 roku, kiedy odeszła z firmy. Od tego czasu stara się nawiązać wieloletnie kontakty z Telewizją Polską. W latach 1997-1999 była zatrudniona jako dziennikarka i prowadząca w Naszej TV. Następnie przez kolejne dwa lata pracowała w Wizji TV i Wizji Sport. Od stycznia 2016 do października 2018 pracowała jako dyrektor ds. komunikacji i public relations oraz rzecznik prasowy ITI Neovision. W 2019 roku założyła nową firmę, którą nazwała „Brand New”.

Według Internetu Maciej Kurzajewski miał się spotkać z Katarzyną Cichopek. Nieco ponad dwa lata temu gwiazda serialu „M jak miłość” została członkiem ekipy „Pytań na śniadanie”, nad którą wcześniej pracował prezenter.

Użytkownik o imieniu Maciej pielajewski otrzymał konto na Instagramie Macieja Kurzajewskiego. Na tej stronie publikuje zdjęcia swojej pracy, oprócz tych dokumentujących jego udział w różnych zawodach biegowych.

Anita uczęszczała na studia licencjackie na Uniwersytecie I. Mikołaja Kopernika w Łodzi. Uczęszczała na Uniwersytet Łódzki i uzyskała dyplom z kulturoznawstwa w 2001 roku. Jej obszarem zainteresowań w czasie jej trwania były studia filmowe.

W wieku siedemnastu lat zagrała główną rolę w filmie Sodko-gorzki w reżyserii Wadysława Pasikowskiego (1996). Dzieje masterrza Twardowski (1995) i Moim przyjaciołom to dwie inne jego prace (2000). Po ostatnim występie w serialu telewizyjnym Become Miss, nazwała go rzuca w sztukach scenicznych (2001).

Początek kariery w mediach Anity Werner spędził w Vision Sport. Jej pozycja zawodowa poprawiła się, gdy została gospodarzem wielu programów dla grupy TVN w Polsce, m.in. „Poranek TVN24”, „Prosto z Polski” i „Raport wieczorny”. Jej głos jest łatwo rozpoznawalny przez znaczną liczbę Polaków.

Pierwszą firmą, dla której pracowała, była Wizji Sport. Od 2001 roku jest zatrudniona w TVN24, gdzie prowadziła różne programy, m.in. „Dama Pik”, „Serwis informacyjny”, „Poranek TVN24”, „Studio Europa”, „Prosto z Polski”, „Magazyn 24h”. ” i „Studio 24”. Oprócz tego była gospodarzem „Wyborów 2005” i „Raportu wieczornego”. W 2004 roku zaczęła prowadzić program „Fakty”.

Od 2017 roku jest członkiem kadry dydaktycznej Wydziału Dziennikarstwa, Informacji i Bibliologii Uniwersytetu Warszawskiego.

Jej cztery książki to wywiad z Wodzimierzem Cimoszewiczem, który ukazał się w 2011 roku, zbiór relacji Lady Pik, który ukazał się w 2011 roku oraz zbiór wywiadów Dwa ognie, który ukazał się w 2010 roku z Pawłem Siennickim (2012). . Zarówno Nieoficjalnie (2012), jak i Sam mecz to przykłady prac, które posługują się pretekstami. W 2020 roku piłka nożna, konflikt i polityka będą rozmawiać z Michałem Koodziejczykiem.

W tym roku została uhonorowana trzema nagrodami Wiktora, w tym dla najlepszego prezentera telewizyjnego, najlepszego komentatora i najlepszego dziennikarza lub komentatora (2010). Otrzymała Złotą Telekamerę za swoją pracę w 2019 r., a także czterokrotnie oddana w plebiscycie Telekamery „Tele Tygodnia” za „osobowość – informacja i dziennikarstwo” (2010) i „prezentera wiadomości” (2017, 2018). W 2022 roku została uhonorowana przyznaną jej nagrodą 25-lecia Prezentera Informacji. W studenckim głosowaniu MediaTory przyznano trzy nagrody zarówno „InicjaTOR” (2010, współtworzony z Pawłem Siennickim), jak i „TORpeda” (2009, obie współtworzone z Pawłem Siennickim). Wraz z Jowitą Baraniecką została uhonorowana Nagrodą im. Kazimierza Dziewanowskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w 2017 roku za pracę nad opowiadaniem „Miss Jail”.

Martyna Wojciechowska, znajoma Anity Werner, podróżniczka i osobowość telewizyjna, przedstawiła Anicie Werner Kacpra Godyckiego-wirko. Wstępu dokonała Martyna Wojciechowska. Werner, autor “Sell a Fridge and Go Around the World”, stał się poniekąd orędownikiem swojej książki po jej sukcesie. Jej chłopak odszedł w 2012 roku, kiedy miała 36 lat. Michał Koodziejczyk, dziennikarz sportowy, współpracuje z Anitą Werner od 2018 roku.

Wygląda na to, że dziennikarka używa chwytu @anita werner na swoim koncie na Instagramie. Można tam znaleźć zdjęcia, które wykonała zarówno w pracy, jak i życiu osobistym.

Na Gali Telekamery 2022 Anita Werner założyła strój, który przykuł uwagę wszystkich i wszyscy byli pod wrażeniem. Aktorka postawiła na klasyczny wygląd, ale nadała mu nowy wymiar z nieoczekiwanym zakończeniem. Podczas Gali Telekamer 2022 Anita Werner została uhonorowana statuetką za wybór niezwykłej innowacji, którą przyznała jej Telekamery. Ten fason ma długość maxi, więc podczas noszenia spada na ziemię. Rąbek sukienki ozdobiony szarymi cekinami. Wyszczuplający efekt dzięki głębokiemu dekoltowi w szpic i pasowi owijającemu się wokół szyi. Cechy głośnika zostały podkreślone brakiem rękawów. Ta połyskująca sukienka jest idealna na ważne wydarzenia, takie jak studniówki i wesela, ze względu na swój elegancki design.

Po otrzymaniu nagrody zwróciła się do swoich fanów na swoim koncie na Instagramie. „Teraz spokojnie, kilka słów prosto z serca. Kiedy uczniowie pytają mnie: co mogę zrobić, aby być w miejscu, w którym jesteś? Moja odpowiedź brzmi: daj z siebie wszystko i daj z siebie sto procent. Rozwijaj się, ucz się od najlepszych i nie bój się pytać tych, którzy wiedzą więcej. I pamiętaj o zasadzie 3xP: pasja, pokora, pracowitość. To wszystko razem było i jest moją receptą. Teraz, gdy mam w ręku Telekamerę w kategorii “Prezenter Informacji z okazji 25-lecia”, jestem nie tylko szczęśliwa i zaszczycona, ale jestem po prostu wdzięczna za te wszystkie lata.”

Po przeprowadzce do Hiszpanii zanurzyła się w sztuce i realizowała swoje marzenie o karierze aktorskiej, które miała od najmłodszych lat. Podjęła decyzję, by poświęcić swój czas i energię na aktorstwo, które zawsze było jej głównym zainteresowaniem po powrocie do domu. Po ukończeniu tej szkoły zaczęła odnosić sukcesy jako aktorka. Stanisław Wyspiaski cały ubiegły rok spędził w Krakowie przygotowując się do egzaminu; jednak nie został przyjęty do szkoły. Drugą próbą, jaką podjęła, było zapisanie się do szkoły sztuk scenicznych. Machulskiego.

Była znana w swojej dziedzinie, ponieważ pracowała jako dziennikarka Programu III Polskiego Radia oraz jako redaktorka „Dziennika Zachodniego”. Była odpowiedzialna za organizację kampanii politycznej w Jarocinie. Wystąpiła w reklamie Lublina, który znajduje się w Polsce. Była członkiem zespołu redakcyjnego programu rozrywkowego w firmie marketingowej, w której pracowała. Brała udział w wielu przedstawieniach scenicznych, programach telewizyjnych (m.in. Hotel 52), a nawet w teledysku (klip do piosenki Moniki Kuszyska „Ocaleni”), pokazując, że zajmuje się również sztuką sceniczną.

Od 2019 roku Marta Manowska pełni funkcję kierownika programowego Sanatorium Miłości. Podczas pobytu w sanatorium samotni mężczyźni i kobiety mają możliwość zaangażowania się w szereg zajęć, wycieczek i szczerej rozmowy z prezenterem programu. Cieszę się, że Marta Manowska cieszy się opinią osoby miłej, która naprawdę niepokoi się wzmocnionymi w tym odcinku bohaterami serialu.

Od kwietnia 2020 roku Wspaniała Ósemka prowadzi również program prospołeczny. Celem tego programu jest podjęcie wyzwań, przed jakimi stają współcześni Polacy, takich jak rodzina, wychowanie, tradycja i wzorce zachowań, a także ból psychiczny. Przez cały czas trwania programu zobaczymy uczestników zmagających się z własnymi słabościami i ograniczeniami, a także demonami przeszłości, tęsknotą za rodziną i żalem odrzucenia lub utraty miłości przez tych, na których im zależy.

Jedna z trzech powieści, które napisała, nosi tytuł „Nacjonalizm w Hiszpanii”. Zarówno Katalonia, jak i Kraj Basków mają dwie drogi, które mogą doprowadzić ich do niepodległości: „Bytomianie – ich życie i ich miasto” oraz „Rolnik szuka żony”.

Marta Manowska nie ma dzieci i nie wyszła za nikogo w tym okresie swojego życia.

W jednym z wywiadów powiedziała: „Co z tego, że nie mam jeszcze męża, dziecka ani domu? Każdy ma na to swój moment. Jednak wiele osób ulega dziś presji oczekiwań innych ludzi – rodziców, przyjaciół i mediów społecznościowych. (…) Nie rozumieją, że pospieszne, nieprzemyślane wchodzenie w związki ma niewiele wspólnego z poczuciem bezpieczeństwa. Że lepiej poczekać na partnera, który ma duszę i potrzeby podobne do nas, niż wskoczyć w relację z pierwszej ręki. “

Dziennikarka jest dość ostrożna w ujawnianiu opinii publicznej szczegółów swojego życia osobistego i nie lubi tego robić.

Powiedziała kiedyś: „Wierzę, że życie nie znosi próżni. Jestem typem osoby, która siedzi na krawężniku i rozmawia z każdym, a magia może się zdarzyć, i tego właśnie najbardziej szukam w tej pracy. Są chwile, kiedy zaczynasz się uspokajać w rozmowie, kiedy przychodzą pauzy, kiedy zaczynasz gestykulować podobnie, gdy czuję, że jesteśmy zakryci bańką i nie ma operatorów, realizatorów dźwięku, nikogo na planie, jesteśmy sami . Możemy się poruszać, patrzeć sobie w oczy, trzymać się za ręce i dzięki temu dotykać takich tematów i obszarów, w których dzieje się coś niesamowitego, dzieje się magia. To są chwile, dla których chcę pracować. “

W ciągu pierwszych trzech miesięcy 2015 roku transmisja na stronie Jedynki była ograniczona do maksymalnie czterdziestu pięciu minut dziennie. Według porannego magazynu, transmisja internetowa Jedynki była ograniczona do maksymalnie czterdziestu pięciu minut dziennie przez pierwsze trzy miesiące 2015 roku. Program zawiera podsumowanie wiadomości krajowych i zagranicznych oraz portali internetowych, a także prognozy pogody, dane gospodarcze oraz wywiady z gośćmi specjalnymi.

Agnieszka Dymecka, szefowa redakcji TVP Weather i znana prezenterka pogody, zmarła w grudniu ubiegłego roku. Wszczęto śledztwo w sprawie okoliczności śmierci meteorologa, mimo że prokuratura wiedziała, że ​​kobieta zmarła w wyniku ciężkiej choroby. Wciąż jest wiele pytań, na które nie ma odpowiedzi.

1 października 2007 rozpoczęła nową pracę, która okazała się doskonale pasować do jej umiejętności i zainteresowań. Pomysłowość Agnieszki Dymeckiej umożliwiła nam obejrzenie prognozy pogody stojąc na balkonie mieszkania. Bezpośrednio pod jej wpływem Katarzyna Ciepielewska, Aleksandra Kostka i Ziemowit Pdziwiatr rozpoczęli pracę w TVP Info.

Agnieszka Dymecka od 15 lat dostarcza widzom „Panoramy” trafne prognozy pogody. Widz szybko rozpoznał prezenterkę jako znajomą twarz wśród najbardziej rozpoznawalnych członków obsady TVP. Wiele osób było zaskoczonych, gdy dowiedzieli się, że Dymecka nie będzie już pracowała w branży telewizyjnej.